Impressie Piet Dielhof, februari 2013
Nog op de lagere school werd ik aangestoken door het Electro-virus en was wat trots dat ik verlichting in onze schuur mocht aanleggen. Ook experimenteerde ik wat met een oude beltrafo en wat lampjes. Mij oudere broer, die zelf niets met radio op had, deed mij op een dag zijn exemplaar van Het Jongens Radioboek deel 1 cadeau. Ik verslond het boek, vond de inhoud erg fascinerend, maar wel nog moeilijk. Een kristalontvanger bouwen was echter goed te doen en na wat ‘hengelen’ aan het kristal kreeg ik de eerste signalen uit de ‘ether’.
Later op de MULO bleken mijn twee klasgenoten Leen Moret en Frans van Vendeloo dezelfde interesses te delen. Ze vertelden over de Hobbyclub en zodra ik 13 werd in 1957 kon ik me aanmelden. De eerste entree bij het gebouw aan De Hellingen was wel een wonderlijke ervaring: Je moest aanbellen en dan verscheen een van de reeds aanwezige leden aan de deur om je mee te nemen door een donkere stoffige ruimte met roestig ijzer. Vervolgens ging je de trap op en dan na het passeren van een luik stond je opeens in een grote verlichtte ruimte vol met werktafels en apparatuur. Vooral de oscillograaf maakte veel indruk. Van de lissajous figuren die Arend Kastelein daarop tevoorschijn toverde begreep ik eerst niet veel. Arend boezemde ook ontzag in voor de wijze waarop hij uit de losse pols even een schemaatje tekende van een ‘rechtuit’ ontvanger, die ik mocht gaan bouwen. Het schema is nog bewaard gebleven tussen oude papieren.
Al snel bleek dat de sfeer op de club er een van ongedwongenheid en hulpvaardigheid was. Het was dan ook geen school, zoals bijvoorbeeld de Huisvlijtschool. Via de geluidsinstallatie klonk zo nu en dan fijne muziek en van elkaar pikte je ideeën op voor hobby projecten. Ook het zomerkamp met vossenjacht was een leuke ervaring.
Ongeveer 4 jaar ben ik lid gebleven tot ik al mijn aandacht moest gaan richten op mijn studie elektro aan de HTS. De nadruk lag daar wel erg op sterkstroom techniek en het aandeel elektronica was helaas uiterst gering.
Na mijn studie in 1965 ging ik bij Philips werken, waar ik het elektronica vak pas echt leerde. Eerst bij de ontwikkelgroep van PA versterkers en later TV studio camera’s en bewakingscamera’s.
Ik ben al weer enkele jaren met pensioen, maar ondanks andere hobby’s blijft de elektronica me nog steeds boeien. De soldeerbout en de scope zijn nog altijd binnen handbereik!
Je zou kunnen zeggen dat de Hobbyclub het destijds reeds aanwezige virus aanzienlijk versterkt heeft.