Het is meer dan een 'impressie' wat ik aan de hobbyclub heb overgehouden. Ik heb er andere en meer woorden voor nodig om mijn beeld van de HC uit te drukken. Dan kom ik op woorden als impact, mooie herinneringen, deel van m'n leven, machtige jeugdervaring, vrijheid, ondernemen, gezelligheid en veel lol, verantwoordelijkheid…
Waarschijnlijk zaten de ondernemersgeest, het organisatievermogen of de artistieke vaardigheden al in de leden; anders zou een hobbyclub niet aantrekkelijk voor hen zijn geweest. Ik zie de HC niet als een opleidingsinstituut. De HCD bood de (ongeremde) mogelijkheden om de talenten tot uiting te brengen. Natuurlijk kun je wel spreken over ervaring opdoen, trainen; je kon je (wilde) ideeën namelijk in de praktijk testen.
Uit de grote variatie aan activiteiten die op de zolder aan het Oranje Vrijstaatplein plaatsvonden is het moeilijk hoogtepunten te melden. Ook de meest eenvoudige bezigheden konden interessant zijn, simpelweg omdat je ze voor het eerst meemaakte, of omdat je er verantwoordelijk voor was gesteld. Vaak deed je iets met elkaar of je deed iets voor de anderen. Je wilde natuurlijk niet afgaan; dat was op die leeftijd een van de ergste dingen die je kon overkomen.
Toen ik in 1967 lid werd, kwam ik in een opgemaakt bedje: de zolder was kort tevoren geopend en afdeling toneel stond op punt geboren te worden. Mijn aandacht ging uit naar scheikunde, waarvoor ik op dat moment lessen volgde als onderdeel voor de opleiding tot zoölogisch analist. Maar ik zette ook mijn voelhorens uit naar andere bezigheden. Waarschijnlijk heb ik van alle hobby's geproefd, die destijds vertegenwoordigd waren. Echt actief ben ik ook bij afdeling toneel betrokken geweest. Ook nadat de HC ter ziele was gegaan en toneel in de zelfstandige vereniging Decorum werd voortgezet, later in de daarvan afgesplitste vereniging Paljas, met als hoogtepunt enkele keren een uitvoering in de grote zaal van Kunstmin.
Vaak heb ik verhalen over de HC verteld, vooral buiten Dordrecht aan mensen die het fenomeen hobbyclub niet kenden, b.v. als ik op vakantie was of aan collega's van Unilever Research in Vlaardingen. De normale gang van zaken boeide hen al, laat staan de meer bijzondere, zoals werknachten, toneelvoorstellingen of kampen. En dat alles zonder volwassenen-leiding! We waren dan ook een stuk braver in die tijd.
Ik heb er verkering gekregen die zo'n 1½ jaar stand hield. Ik heb er een ander meisje leren kennen, maar te blo om te vragen, zelfs om mee te praten. Ik was vereerd toen ik gevraagd werd in het bestuur te komen. Ik keek op tegen leeftijdgenoten die op de HC in het openbaar spraken. Ik heb mijn activiteiten op de HC ter sprake gebracht bij m'n sollicitatiegesprek.
Voor de HC-gedachte en -geschiedenis heb ik me destijds nooit kunnen interesseren. Nu, bij het maken van de HC-CD kwam ik de achtergronden, het ontstaan, de gebeurtenissen van de HC uitgebreid tegen. Toch wel interessant, zowaar, misschien omdat je nu eens iets met 'geschiedenis' kan doen in plaats van alleen maar te weten.
"Een jeugdgemeenschapwerkplaats voor jongens en meisjes van alle gezindten", zoals Leonard de Vries een hobbyclub omschrijft. In de praktijk was het meer: wij allen waren vogels van diverse pluimage, die als individu zo hun eigenaardigheden hadden. Wij moesten met elkaar overweg kunnen om samen in clubverband te kunnen leven, iets tot stand te brengen. En dat lukte doorgaans prima. Toch? Mijn ouders lieten mij vrij als ik naar de HC ging; dat vonden zij vertrouwd (wat ik er dan ook uitspookte).
Bedankt allemaal: voor het oprichten, uitbouwen en besturen van de HCD, voor het plezier en de samenwerking, voor de ervaringen. Ik heb toch niemand overgeslagen?
En toen ik na 32 jaar bij de reünie in 2000 weer op de zolder kwam, was zij er ook. Alles leek onveranderd, behalve dat ik met haar gesproken heb.
Hoezo, mooie herinneringen?
Jan Kraal, 2001