Na enkele jaren met veel plezier getimmerd, gezaagd, geschaafd, gebeiteld en koper gedreven te hebben op de toenmalige Huisvlijtschool aan de Nieuwstraat, wilde ik wel eens wat nieuws oppakken. De Philips bouwpakketten voor de Pionier I, II en III kristalontvangers cq. transistorradio's, die ik als verjaardags- en sinterklaascadeaus had gekregen, waren in elkaar gezet, werkten naar behoren en hadden mijn interesse in de radiotechniek definitief gewekt.
Toen ik dan ook begin 1963 de aankondiging van een propaganda-avond van de Hobby Club Dordrecht onder ogen kreeg, was mijn interesse meteen gewekt. Na het bijwonen van die avond, in het Kunstmin, gaf ik mij meteen op als lid en kort daarna meldde ik mij in het toenmalige onderkomen aan de Hellingen.
Het was natuurlijk een beetje een domper op de feestvreugde dat je als nieuw lid van de afdeling Radio niet meteen die tweede trap op mocht naar het walhalla van de afdeling, met allerlei interessante apparaten waaronder zelfs (!) een echte (zelfgebouwde) oscilloscoop. Dat was het domein van de gevorderde leden zoals Dick Walvis en John Warberg en natuurlijk de instructeurs Arend Kastelein en Peter de Waard.
In plaats daarvan moesten wij nieuwelingen "gewoon" plaatsnemen aan de werkbanken in de grote zaal en begonnen we tot onze ontzetting niet met het in elkaar knutselen van interessante elektronische schakelingetjes, maar met "domme" metaalbewerkingsactiviteiten in de vorm van het construeren van aluminium kastjes voor de peilontvangers die later voor de vossejachten gebruikt zouden worden. Als ex-huisvlijtscholier was dat voor mij natuurlijk niet meteen de gedroomde opstap naar het "betere soldeerwerk"...
Maar al snel kwam die opstap dan toch; de kastjes waren klaar en nu was de elektronische inhoud aan de beurt. "Printjes" maken (nee, geen afdrukjes, maar die kunststof plaatjes met kleine gaatjes die met uitgeëtste koperbaantjes met elkaar verbonden waren en waarop de onderdelen gesoldeerd werden), spoelen wikkelen om de ferrietstaven die als peilantennes dienst gingen doen, alles netjes in de kastjes monteren, batterij erin zetten en aansluiten en dan testen ...
En later natuurlijk de proef op de som: de echte vossejacht! Half Dordrecht doorsjouwen op zoek naar de "vos", degene met de zender die we op zijn staart moesten trappen door hem "uit te peilen" door de sterkte en richting van het signaal dat de ontvangers binnen kregen op een goede manier te interpreteren. Best lastig maar wel erg leuk.
Daarna kwamen dan toch de wat grotere projecten, zoals het bouwen van PSA's (plaatspanningsapparaten) met grote trafo's en de welbekende AZ1 buisgelijkrichters, (buizen-)versterkers en wat dies meer zij. Voorzichtigheid was daarbij geboden, want de soldeerbouten en de buizen waren heet en de spanningen hoog! Menig lid van de afdeling Radio heeft wel eens een tik gekregen van een nog niet geheel ontladen elco (elektrolytische condensator); was het niet door de contacten ervan per ongeluk aan te raken, dan toch wel door hem op de uitroep "vang!" van een collega-lid uit de lucht te moeten plukken ...
Ook de toegang tot het walhalla lag toen open en daarmee het gebruik van de daar aanwezige (meet-)apparatuur, eerst nog onder begeleiding van een instructeur maar al snel ook geheel zelfstandig. Er werden steeds zwaardere versterkers gebouwd, met de beroemde EL34's in de eindtrappen (met soms wel twee keer twee stuks in balans geschakeld om het vermogen maar zo hoog mogelijk op te voeren) en met die versterkers gingen we ook op de commerciële tour door ze te verhuren. De feesten op het plein bij de Pauluskerk werden er mee opgeluisterd en ook op de Windhondpolder waren ze te beluisteren, via de speakerkasten die de afdeling houtbewerking produceerde.
Inmiddels tikt de tijd door en wordt het 1966; het begin van de periode van de verbouwing en inrichting van het nieuwe onderkomen van de HCD aan het Oranje Vrijstaatplein. Ik ga deel uitmaken van het bouwteam dat de zolder van de school aldaar begaanbaar en bewoonbaar moet maken en gaat inrichten. Na het "grondwerk" (het leggen van de houten vloeren met de eindeloze hoeveelheden "twee-en-drietjes" met daarop gespijkerd de nog veel grotere aantallen vloerdelen) ga ik mij in hoofdzaak bezighouden met het aanleggen van de elektrische installatie. TL-armaturen en wandcontactdozen aanbrengen en onderling verbinden met vele meters elektrapijp, vastgezet met oneindige hoeveelheden zadels. Daarbij leerde ik van Peter Wolst, naast hobby-elektriciën ook beroeps, het begrip "Amerikaanse schroevendraaier" kennen: de zadels moesten weliswaar met schroeven aan de balken worden bevestigd, maar die erin schroeven duurde veel te lang dus gebruikten we daar de hamer voor ...
Een leuke en interessante periode waarin ik weer een en ander leerde over de elektrotechniek, het vak dat ik later dat jaar ook aan de HTS zou gaan bestuderen.
De radio-activiteiten kwamen daarmee wel op een laag pitje te staan. Weliswaar werd ik gevraagd om in het nieuwe onderkomen instructeur van de afdeling Radio te worden, maar veel heb ik daar niet meer aan gedaan. Na de inrichting van de nieuwe zolder kwamen nieuwe activiteiten in het vizier: ik vatte interesse op in de nieuw opgerichte afdeling Toneel, mijn studie ging ook wat meer tijd kosten, ik werd als penningmeester lid van het bestuur en verder kwamen er regelmatig jongedames, onder andere van de gymnastiekverenigingen die in de zaal onderaan de trap hun oefeningen deden, na gedane arbeid op bezoek op de zolder, waar natuurlijk ook enige aandacht aan besteed diende te worden ....
Voor één van die jongedames vatte ik verdergaande gevoelens op en met haar ben ik inmiddels alweer ruim 42 jaar getrouwd ....
2014